door: Sipkje van Zessen – van der Wal

Mevr. Willemien Postema opent de eerste van de drie ochtenden over het thema “Leven in verbondenheid” met het gedicht “Een warm huis” van Marinus van den Berg.

Ik citeer enkele fragmenten hieruit.

Het is de aandacht voor elkaar

die een huis warm maakt.

Het is de liefde voor elkaar

die een huis warmt.

Het is de zorg om elkaar

die een huis warmt.

Aan de hand van gedichten en korte vertellingen buigt een groep van 16 deelnemers zich over  een netwerk van familierelaties. Deze relaties worden in hoofdzaak bepaald door de plek waar je wieg stond. De plek waar je als kind hebt gespeeld en kansen hebt gekregen om je te ontwikkelen. En met deze rugzak ga je op weg.

Levensgeschiedenissen kunnen mooi zijn, maar soms zo ingrijpend en verdrietig. Ze kunnen bewust of onbewust een rol spelen in onze huidige relaties.

Het lezen van een gedicht geeft ons de gelegenheid om in gesprek te gaan. We raken geboeid door deze onderlinge contacten. Willemien, met haar invoelbaar vermogen, helpt ons op weg. We zijn verbonden met de generaties voor ons. Als we ons hierin verdiepen kan er een wereld voor ons open gaan en kunnen we beter begrijpen welke invloeden deze hebben op onze generatie en dus op ons. Hoe kunnen we hier mee verder? Hebben we erkenning gekregen voor wat we gegeven en gedaan hebben binnen het gezin waaruit wij komen? Hoe gaan we om met verzoening en schuld? Pijn die we voelen omdat we niet de aandacht hebben gekregen die we nodig hadden? Zoveel vragen komen op ons af. Maar naast deze vragen kunnen we ook vreugde ervaren en dankbaarheid. Vroeg of laat krijgen we allemaal met rouw te maken. Het overlijden van ouders, broer of zus, een partner of kind, een dierbare vriend. Je draagt het met je mee. We vertellen ons verhaal en luisteren. Zorgvuldig luisteren naar iemands verhaal kan een helende werking hebben.

We zijn niet alleen verbonden met de generaties die achter ons liggen, maar ook met de generatie van onze kinderen en kleinkinderen.  Hier liggen onze kansen. Wij dragen onze verantwoordelijkheid naar hen toe.

Wat is het rijk wanneer je tijdig met je kinderen, kleinkinderen, dierbaren en allen waarmee je verbonden bent in dialoog gaat. Vertel je eigen verhaal en luister naar hun verhaal.

Drie bijeenkomsten hebben we onze gedachten en woorden met elkaar mogen delen. We hebben situaties leren signaleren welke latent aanwezig waren. Familierelaties zijn kostbaar, maar ook kwetsbaar. Ik sluit af met het laatste couplet van het gedicht “Een warm huis”.

Een warm huis,

een huis vol licht,

een huis waarin zorg is voor sfeer,

een huis waarin voor ieder ademruimte is –

dat is een gezegend huis.

Heel veel dank gaat uit naar Willemien Postema. Op haar eigen invoelbare, warme en inspirerende wijze heeft ze ons begeleid bij dit boeiende proces. Ze heeft ons verder op weg geholpen door het doolhof van onze familierelaties.

Willemien, heel, heel veel dank hiervoor.