Fluitend rijd ik einde vrijdagmiddag op mijn fiets naar het Catharijnecentrum, ik heb er zin in, in de Zin-café film ‘The Lemon Tree’. Ik heb dan ook hoge verwachtingen van deze film, uitmuntende recensies, de publieksprijs op het Filmfestival van Berlijn, zelfs Wiki-informatie inspireert te gaan kijken. Vooraf aan de film eten we broodjes met soep, fruit en, hoe kan het anders, koffie en koekjes in overvloed. Daar had ik geen bijzondere verwachtingen van, maar eerlijk gezegd dat bleek heel gezellig.

De recensies over de film kloppen, het is vlot en boeiend. De film brengt het grote conflict Israël-Palestina terug tot een burengeschil en laat mij cultuur, opvattingen en verschillen proeven. Dicht op de huid trekt de film mij in de conflictsituatie, kweekt sympathie, eerst voor de een dan ook voor de andere vrouw in het geschil. Hoewel ik logischerwijs vermoed hoe de film afloopt, kijk ik adembenemend tot het eind, dat mij beroert, verdrietig maakt, want deze film maakt op subtiele wijze duidelijk dat een geschil alleen verliezers oplevert, niet alleen in de film, niet alleen tussen Israël en Palestina, maar overal waar we onze naasten niet liefhebben.

Ik moet weer denken aan ‘bij de Bron’ van Ben Piepers, dat eindigt: “…Twee mensen raken geboeid en gaan grensoverschrijdend geloven. Verschillen verdwijnen, zij vinden wat hen raakt en worden verbonden.

Waar moslima, jood, christin en mens van elk ander geloof elkaar waarachtig ontmoeten, stroomt levend water dat dorst lest…”

Na afloop blijft de helft, schat ik, napraten, een nootje en drankje, waarbij mij opvalt dat niet alleen de protestanten broeders niet vasten. Na het opruimen fiets ik naar huis, nog onder de indruk, ook blij te hebben ervaren wat ‘samen’ oplevert, meer dan een zinvolle tijdbesteding, het is zingevend. Zonder Samenspraak was ik niet op deze film gekomen.