vrijdag, 27 oktober; door Rudi Krösschell

Het was café waardig en zinvol. Je loopt het Catharijnecentrum binnen, de sfeer en warmte te gemoed. Niets doet je denken aan een kerkcentrum, wanneer je hartelijk welkom geheten wordt bij binnenkomst.

Na een blije, trotse opening door Riet Borsboom, stond Ds Philip Spa in zijn inleiding, uitvoerig stil bij het onderwerp Reformatie en Kunst om vervolgens de aanwezige kunstenaars ieder strikt 5 minuten de tijd te geven om te vertellen hoe zij ‘uit niets tot hun kunstwerk waren gekomen’ bij het thema Reformatie.

Het lukte ieder van de vijf kunstenaars om kort en bondig te zeggen wat zij wilde zeggen. Ook vanavond viel het mij weer op dat we naar kunst mogen kijken, vinden en beleven zonder te oordelen over elkaar. Hiervan kunnen we leren, hoe wij met de geloofsdiversiteit, die de Reformatie opgang heeft gebracht, kunnen omgaan.

Hans Boland opent. Zijn ‘Victory Bogiewoogie Re-formed’ maakt voor mij inzichtelijk hoe de wereld van een gestructureerde, aan regels gebonden maatschappij, veranderde in een ongeordendheid, een diversiteit tot op het individuele niveau. Niet noodzakelijk beter of mooier, maar anders.

Daarna komen de andere vier kunstenaars, die in samenhang een prachtig verhaal neerzetten, dat bij mij als volgt is overgekomen:

Bij het doek ‘Reformatie’ van Leo Rakhorst spat de zwarte, ellendige kant die bij geloofsverschillen ontstaan van zijn doek af. De angst, destructie die ook met de Reformatie gepaard is gegaan, brengt mensen in beweging, waarbij de slechte kanten en de mooie eigenschappen naar voren komen. De ruïnes van oude tempels samen met een Kalasjnikov benadrukken dat deze geloofsstrijden van alle tijd zijn.

Vervolgens laat Dikkie van de Wal zien hoe na de Reformatie iedereen aan waarheidsvinding is begonnen, zelf de Bijbel lezen. Bijbel na Bijbel verschenen, brengen meer en meer verschillen naar boven, laten de mens verder en verder zoeken naar het ware schrift.

Het antwoord op deze zoektocht lijkt te komen van de ‘Drievuldige bron’ van Jaap van Maren. Hoe lang we ook lezen en zoeken, discussiëren of bevechten, uitlichten of vergroten, het gaat uiteindelijk om de drie eenheid, de Vader, de Zoon en de Heilige geest. En van welke kant je het ook bekijkt, het komt op het zelfde uit, doch niet zichtbaar: het mysterie van ons geloof.

Dat bracht ons bij Joke Tolkamp’s ‘Bruggenbouwen’ die uitbeeldde dat als het in essentie dan toch over het zelfde gaat, het tijd is onze onze verschillen te overbruggen. We weer een eenheid in de liefde van God vinden, waardoor onze wereld wordt tot het paradijs zoals het bedoeld was. Zoals Leo Rakhorst eerder benadrukte: we hebben als mens een keuze.

Zo hebben de kunstenaars, onbedoeld misschien, ons geleerd hoe je kort en bondig, toch een geweldig verhaal kunt vertellen, dat onze wereld mooier wordt als we leren met onze diversiteit om te gaan, door zonder te oordelen, onze verschillen te overbruggen, omdat we de liefde van God, de inspiratie van Jezus en de kracht va de Heilige Geest gemeenschappelijk hebben.